Surmeński Kościół Chrześcijański

Gregor Richard von Kaiser

Niedawno a dokładnie mówiąc dwa tygodnie temu Kościół Ewangelicko-Augsburski obchodził Święto Trójcy Świętej -Trinitatis. Jest to Święto szczególne po pierwsze przywołuje nam i ukazuje najważniejszy dogmat chrześcijaństwa Trójcę Świętom a po drugie wyjaśnia nam sentencje posługi kapłańskiej. Święto Trójcy Świętej jest też ostatnim ważnym Świętem roku kościelnego po nim zaczyna się tak zwany bez świąteczny czas w naszym zborze. Aby przybliżyć nam atmosferę tych świąt zacznę od cytatu Biblijnego

Tekst: Mt 9,35-38; 10, 1, 5-7

37. Jezus rzekł uczniom swoim:
38. Proście więc Pana żniwa, aby wyprawił robotników na żniwo swoje.
1. I przywołał dwunastu uczniów swoich, i dał im moc nad duchami nieczystymi, aby je
wyganiali i aby uzdrawiali wszelką chorobę i wszelką niemoc.
5. Tych dwunastu posłał Jezus, rozkazując im i mówiąc: Na drogę pogan nie wkraczajcie i do
miasta Samarytan nie wchodźcie.
6. Ale raczej idźcie do owiec, które zginęły z domu Izraela.
7. A idąc, głoście wieść: Przybliżyło się Królestwo Niebios.

Dzisiejszy fragment biblijny – to jedno z najbardziej znanych wezwań Jezusa do misji:
Proście Pana żniwa, aby wyprawił robotników na żniwo swoje. Trzeba jednak przyznać, że
jest to wezwanie dość kontrowersyjne, żeby nie powiedzieć kłopotliwe. Przyzwyczailiśmy się
już bowiem do poglądów głoszących, że Jezus przyszedł do wszystkich, że swoją miłością
i misją obejmował wszystkich ludzi. Urodził się wśród Żydów ale nie unikał kontaktu
z Samarytanami i poganami, dając świadectwo, że jego misja wykracza poza naród wybrany
i skierowana jest do ogółu ludzkości. To oczywistości tak wielkie, że nie ma potrzeby
rozwijać tego wątku.
Tymczasem czeka nas, mówiąc potocznie, „zimny prysznic”. Ten sam bowiem Jezus
posyłając swych uczniów „na żniwo” czyli na misję mówi: Na drogę pogan nie wkraczajcie
i do miasta Samarytan nie wchodźcie. Coś tu jakby nie pasuje. Nie tylko ze względu na
formę tej wypowiedzi, która może się wydać politycznie niepoprawna, ale również ze
względu na treść tych słów. Czyżby Jezus rzeczywiście w misji chciał pominąć Samarytan
i innych pogan? A jeśli tak miałoby być to dlaczego chrześcijaństwo rozwinęło się właśnie
wśród pogan, a wśród Żydów jego wpływ pozostał dość znikomy?
Próbując odpowiedzieć na te pytania, warto zastrzec, że mimo wszystko nie można
przykładać miary poprawności politycznej do tekstów biblijnych. Ponieważ wtedy nie tylko
zgubilibyśmy sens Bożego Słowa ale również doprowadzilibyśmy do wielu niepotrzebnych
nieporozumień. Powiedzmy zatem wprost. W Biblii znajdujemy podziały. Niekiedy bardzo
ostre. Zresztą podziały te przebiegają nie tylko po linii Żydzi – poganie, ale również są
widoczne wśród samych Żydów.

Kolejny bardzo znaczący krok wykonał Jezus. On nie wahał się zbliżać się do
nieczystych, np. trędowatych. Dopuścił do tego, żeby kobieta o złej reputacji włosami umyła
jego nogi. Zasiadał do stołu z celnikami, a jeden z nich dołączył nawet do grona jego
uczniów. Bardzo liberalnie odnosił się do przestrzegania sabatu, ponieważ odważył się
uzdrowić właśnie tego dnia człowieka. Jakby tego było mało Jezus udawał się w rejony
zamieszkałe przez pogan i przebywał w ich towarzystwie. Chwalił setnika rzymskiego za to,
że ma więcej wiary niż ktokolwiek w Izraelu.
Pewnego razu Jezus wywołał oburzenie, gdy opowiedział podobieństwo O miłosiernym
Samarytaninie, w którym dwóch żydowskich dostojników religijnych, szerokim łukiem
ominęło ofiarę napadu, ponieważ zapewne nie chcieli ryzykować zetknięcia się z ciałem
umierającego i utraty rytualnej czystości. Bohaterem tej opowieści stał się natomiast otoczony
powszechną pogardą Samarytanin. Dla ówczesnych słuchaczy historia ta był prawdziwym
szokiem.
Jednym słowem Jezus, szczebel po szczeblu, rozbierał drabinę hierarchii, która
ograniczała dostęp do Boga. Skąd zatem u niego wzięły się słowa: Na drogę pogan nie
wkraczajcie i do miasta Samarytan nie wchodźcie? Gdy znamy kontekst – odpowiedź jest
prosta. Jezus uczynił tak po prostu ze względu na uczniów, którzy w stu procenta byli Żydami
i dopiero uczyli się tego kim jest Jezus i do kogo został posłany.
Trzeba bowiem pamiętać, że oni wciąż jeszcze mieli problemy ze zrozumieniem misji
Jezusa. Wciąż jeszcze była silna w nich wiara, że Jezus jest politycznym reformatorem
i wybawicielem. Gdyby w tych okolicznościach Jezus od razu nakazał pójść uczniom do
pogan i Samarytan – to uczniom jeszcze coś takiego nie mieściłoby się w głowach.
Zwyczajnie nie byli jeszcze przygotowani na tak wielką rewolucję. Dlatego Jezus na razie
poprzestawał na własnym przykładzie, rozmawiał z Samarytanami, z poganami – ale od
uczniów jeszcze nie żądał tego samego. Dla nich było jeszcze za wcześnie.
Przełom nastąpił dużo później. Już po śmierci i wniebowstąpieniu Jezusa. Apostoł Piotr,
który dotychczas jako Żyd, przestrzegał wszystkich przepisów koszerności i czystości
zarówno w stosunku do pożywienia, jak i do ludzi przeżył szokującą wizję. W Dziejach
Apostolskich znajdujemy historię, jak to Piotr będąc głodny ujrzał nagle opuszczane z nieba
płótno, na którym znajdowały się m.in.: wszelkiego rodzaju czworonogi i płazy ziemi,
i ptactwo niebieskie (Dz. Ap. 10,12-15). A zatem wszystko to, czego Piotr ze względów
religijnych unikał i się brzydził. W jeszcze większe zdumienie Piotra wprawił głos Boga,
który powiedział: Wstań, Piotrze, zabijaj i jedz! Piotr był zaszokowany i zawołał: Przenigdy,
Panie, bo jeszcze nigdy nie jadłem nic skalanego i nieczystego. Wtedy głos z nieba mu
odpowiedział: Co Bóg oczyścił, ty nie miej za skalane. Kolejny szczebel hierarchii
utrudniający dostęp do Boga został rozebrany. Piotr zaczął rozumieć, że poselstwo Jezusa jest
skierowane nie tylko do tych, którzy strzegą żydowskich zasad ale do każdego, kogo Bóg
zechce oczyścić.
To był przełom. Od tej chwili zaczęło się inne myślenie. Chrześcijaństwo – spośród
Żydów zaczęło się rozwijać i obejmować pogan. Najlepiej w tamtym czasie zrozumiał to ap.
Paweł, początkowo jeden z największych przeciwników zmian, który każdego ranka, jak to
porządny Żyd zapewne dziękował Bogu, że nie został stworzony poganinem, niewolnikiem
czy kobietą. Właśnie on - „faryzeusz z faryzeuszy” jak kiedyś powiedział o sobie
przypieczętował tę niezwykła rewolucję, stwierdzając: Nie masz Żyda ani Greka, nie masz
niewolnika ani wolnego, nie masz mężczyzny ani kobiety; albowiem wy wszyscy jedno
jesteście w Jezusie Chrystusie (Gal. 3, 28 ). Został wykonany kolejny krok na drodze do
zbawienia wszystkich ludzi. Miłość i Łaska – te pojęcia wreszcie mogły dotrzeć do ludzkiej
świadomości. Ich potęga zaczęła obejmować dalekie zakątki świata.
Ale tak naprawdę wciąż najdalszym zakątkiem świata pozostały ludzkie serca. W nich jest
wciąż jeszcze wiele miejsc, do których Ewangelia powinna dotrzeć. Jak widzieliśmy na
przykładzie dzisiejszego tekstu – Boża łaska jest cierpliwa. Dociera do nas wtedy gdy
jesteśmy na nią gotowi i gdy sami zechcemy się na nią otworzyć.
U każdego odbywa się to inaczej. Są ludzie, którzy otwierają się powoli, tak jak
większość uczniów Jezusa. Potrzebują czasu, zrozumienia, cierpliwości. Są też ludzie,
w których łaska „uderza” nagle, tak jak w ap. Pawła, i zmienia ich życie niemal w jednym
momencie. Nie jest ważne do której grupy ludzi się zaliczamy. Ważniejsze byśmy przed
działaniem łaski się nie zamykali i pozwalali przemieniać nasze życie.
Wtedy kolejny szczebel, kolejna bariera między człowiekiem i Bogiem zostanie
zniesiona. Będzie to już ostatnia, a zarazem najważniejsza bariera. Bo nasza osobista…